Christoph Sietzen, multipercussionist
Dat slagwerk tot de verbeelding spreekt hoeft geen betoog (Het kolossale van de trom! het exotische van de djembés! Het warme van de marimba’s!). Het is dan ook geen wonder dat iemand als percussie-halfgod Christoph Sietzen, die geestdriftige energie weet te combineren met technische finesse, volle zalen trekt.
Een slagwerker zit meestal verscholen in een donker hoekje achteraan het podium, maar in Frozen in Time sta je in het middelpunt van de belangstelling. Hoe voelt dat?
“Dat is eigenlijk een voorbijgestreefd clichébeeld, want de rol van slagwerk is de voorbije decennia sterk geëvolueerd. Vandaag zijn er veel componisten die muziek schrijven voor percussie als solo-instrument, en er zijn dus ook heel wat percussie-solisten actief - zo’n uitzondering ben ik niet. Het is ook een heel mondiaal instrument, met voet in verschillende culturen en muziektradities: dat maakt het nog meer een instrument van deze tijd.”
Het lijstje van componisten die werk voor jou hebben geschreven is indrukwekkend: voormalig The Police-drummer Stewart Copeland, Emmanuel Séjourné, Ivan Boumans… Hoe krijgt zo’n werk vorm?
“Daar gaat elke componist op zijn of haar eigen manier mee om. Sommigen houden ervan om intensief samen te werken, terwijl anderen daar minder nood aan lijken te hebben. Met Georg Friedrich Haas, die in 2019 nog een concerto voor mij schreef, heb ik bijvoorbeeld een kennismakingsgesprek gehad, maar daarna schreef hij het werk volledig zelf. Johannes Maria Staud werkt op dit moment aan een nieuw concerto dat in maart in première gaat, en hij hanteert een heel andere manier van werken. We praten bijvoorbeeld regelmatig over de (on)mogelijkheden van de instrumenten die hij wil gebruiken, maar ook over de enscenering van de verschillende percussie-onderdelen.”
Je lijkt wel een muze!
“Zoveel belang zou ik mezelf niet toedichten (lacht). Uiteindelijk is het de componist die de noten op papier zet. De muziek ontspruit uit hun hoofd, niet uit het mijne.”
Washington Post beschreef Frozen in Time als "wide-ranging, appealing, breathtakingly virtuosic, sophisticated enough to appeal to an audience of classical aficionados, and approachable enough to appeal to people who have never been to an orchestra concert."
“Dat is een uitstekende samenvatting! De melodieën zijn wonderlijk, en de groove voelt fris hedendaags. Die veelzijdigheid maakt het bijzonder om spelen, en je merkt dat ook het publiek het concerto apprecieert: het is heel toegankelijk zonder oppervlakkig te zijn. Anderzijds is het een hele uitdaging. Het werk tast echt de grenzen van het mogelijke af. Het marimba-deel in de eerste beweging is misschien wel het moeilijkste dat ooit voor dat instrument in een concerto is geschreven.”
Het concerto kleurt buiten de conventionele genrelijntjes: je kan er flarden van afrojazz, rauwe rockmuziek, broadway musical en swing in ontwaren. Dat is ook in je eerder werk het geval: je speelt zowel Ed Sheeran, Johann Sebastian Bach als Iannis Xenakis?
“Wat is een genre? Zeker vandaag de dag zijn genre-afbakeningen lang niet meer zo rigide. Ik zie het meer als een spectrum met een brede waaier aan stijlkenmerken en figuren die componisten op verschillende manieren gebruiken. Dat is overigens niet nieuw: Gershwin maakte ook gretig gebruik van allerlei invloeden uit verschillende muziektradities, Bach incorporeerde verschillende dansen uit zijn tijd en Mahler schuurde soms erg dicht aan tegen Oostenrijkse traditionele volksmuziek. Dat is exact wat Avner Dorman in Frozen in Time heeft gedaan, en dat gebrek aan dogmatiek maakt het werk net interessant.”
Honger naar meer artikels?
Het driemaandelijkse magazine van Symfonieorkest Vlaanderen - Symfozine - brengt interviews met solisten en (gast)dirigenten, neemt je mee achter de schermen van het orkest en zorgt voor verdieping bij de concerten.
Dit artikel verscheen in Symfozine 95 (januari t/m maart 2023) en werd geschreven door Bram Van Haelter.